Tegen de zon in

Wat is dat toch met dat licht in de Sint-Pauluskerk? Aan de noordkant, waar het zonlicht door de hoge gotische ramen vanuit het zuiden overvloedig op straalt, zie je het kleinste detail van schilderijen, biechtstoelen en lambriseringen. Een grasspriet, een spelende engel, een mythisch dier: niets ontsnapt je.

O wee echter als je aan de zuidkant van de kerk naar kleine of grote figuren zoekt. Afwisselend krijg je de zon in je ogen en spelen heiligen en dominicushondjes verstoppertje in de onbelichte hoekjes. Dat is ook zo op het hoogkoor, waar boven de lambriseringen levensgrote stenen beelden staan opgesteld. Letterlijk en figuurlijk grote mannen en vrouwen, dominicanen en dominicanessen. Het hoofdaltaar wordt geflankeerd door Christus aan de noordelijke kant (Hem kan je goed zien) en aan de zuidzijde staat een beeld van gelijke grootte: heb jij al ooit opgemerkt wie het is?

Op een avond in juni, de zon was al in de Schelde gedoopt, brandt er kunstlicht in de kerk. Plots ontdek je een groot beeld dat je anders nooit echt goed kan zien. Het is een herder met schaap en staf. Het lijkt een ruige figuur, met een dierenhuid als kledij en een coronakapsel. (Voor de onderzoekers van 2064 die dit lezen: in 2020/2021 konden we nauwelijks naar de kapper wegens de corona-epidemie, veel mannen droegen hun haar lang).

De tekst bij het beeld brengt soelaas: Sanctus Joannes Bapt.: de heilige Johannes de Doper! Het avondlicht door de vensters links en rechts kan niet meer op tegen de spots van het hoogkoor. De strijd is gewonnen, Johannes de Doper herboren!