nl en
menu

Preken

Terug naar overzicht

Preken

Preek van de week: 21 april 2024 - Fons Wilmes o.p.

De pastoor van onze parochie, Didier Croonenberghs o.p. of één van zijn medebroeders houden tijdens de zondagsviering een homilie. Een wekelijkse pastorale handleiding voor de gelovigen op basis van het evangelie. Hieronder vindt u de preek van de voorbije week: 

Een roeping

In het Evangelie van vandaag is er een zin die er voor mij echt uitspringt. “Ik geef mijn leven voor de schapen”. Wel vier keer herhaalt Jezus deze uitspraak in een of andere vorm. Wanneer we dit willen toepassen op ons eigen leven klinkt het ons nochtans misschien wat overdreven in de oren. Als een erg groot offer. Ons wordt continu verteld dat we toch ook vooral aan onszelf moeten denken, dat we ons eigen geluk moeten nastreven. Sla de afdeling zelfhulpboeken in de boekhandel er maar eens op na. En toch leren we uit het Evangelie, dat het precies het leven geleefd voor anderen is waarin Jezus ons voorgaat. Dat het hierin is, dat we echt leven kunnen vinden. En ik denk eerlijk gezegd ook dat velen van jullie dit zullen beamen. Jullie zorgen misschien voor jullie kinderen, of voor jullie ouders of echtgenoot. Of jullie werken misschien in de zorg, of in het onderwijs. Ja, al die manieren van voor anderen beschikbaar zijn, zijn soms in zeker opzicht een offer. Maar ik denk dat de meesten vooral de ervaring zullen hebben dat dit een vervulling geeft aan uw leven. Dat het juist daar is waar we voor anderen beschikbaar zijn dat we vreugde kunnen vinden.

Vandaag wil ik kort met jullie delen hoe dit besef een centrale rol heeft gespeeld in mijn eigen roeping om dominicaan te worden. In de orde is ons leven gebouwd op vier pijlers: het gebed, de verkondiging, de studie en het gemeenschapsleven. Voor mij is het juist door het beleven van deze vier elementen dat ik in mijn roeping geleerd heb vreugde te vinden, daar waar ik anderen centraal kan stellen in mijn leven.
Allereerst in het gebed. In mijn leven hiervoor werkte ik voor een groot multinationaal bedrijf. De hele cultuur daar was doordrenkt van een gerichtheid op het eigen ik. Op het eigen succes. Heel competitief. Dit werkte door in mijn gebedsleven, waarin ik in die tijd vaak bezig was met mijn eigen noden en hoe God hieraan zou kunnen beantwoorden.

Inmiddels bid ik nu vier jaar samen met de dominicanen het getijdengebed. Eerst meerdere keren per week na mijn werkuren in Brussel. Tegenwoordig natuurlijk iedere dag, samen met mijn gemeenschap in Leuven. Juist door samen met anderen, samen met mijn medebroeders en met de hele kerk te bidden leer ik meer en meer om anderen centraal te stellen in mijn gebed. Om mijn gebed ook te begrijpen als iets dat ik voor anderen kan doen. En dat heeft echt een enorme verdieping van mijn gebedsleven mogelijk gemaakt.
Eenzelfde ervaring heb ik mogen opdoen met de verkondiging. Ik ben heel lang erg beschaamd geweest om over mijn geloof te spreken. Sinds ik bij de dominicanen ben en in dit habijt rondloop kan ik me natuurlijk niet langer wegsteken. Mensen komen heel regelmatig naar me toe met hun zorgen, met hun vragen. Vaak ook met hun verdriet. En ik ben enorm dankbaar voor iedere keer dat ik, misschien op bescheiden wijze, mensen een woord van God mag brengen. Een woord dat vrijmaakt.

Een derde element is de studie. Die staat bij dominicanen natuurlijk centraal. Maar studie is bij ons nooit iets wat we puur voor onze eigen ontwikkeling doen. Nee, in tegenstelling: ik leer als student in de orde om mijn studie te zien als een dienst. Als ik theologie studeer, of me bezighoud met filosofie, dan is het zodat wat ik nu leer ooit vrucht zou mogen dragen in mijn verkondiging. Een heel verschil met de insteek van mijn eerdere studies. Maar vooral ook een hele vreugde, wanneer ik merk dat ik in gesprek met andere studenten inzichten uit mijn studie kan gebruiken om hun te helpen met hun geloof.

En misschien wel het belangrijkste in mijn roeping: het gemeenschapsleven. Ik kwam in eerste instantie bij de dominicanen voor het gebed, de verkondiging en de studie, maar het is de ervaring van de broederlijkheid in de orde die me uiteindelijk heeft overtuigd om aan mijn noviciaat te beginnen. Ik heb in de orde broeders mogen vinden die elkaar steunen in het leven. Die samen bidden, samen lachen, samen verkondigen. Iedereen met zijn eigen kleine kantjes, maar vooral ook met een groot hart. Het is door met hen samen te leven dat ik steeds meer leer wat het betekent om je leven in dienst te stellen van anderen.

Ik heb dus mogen ervaren hoe God me in mijn roeping op weg gezet heeft om ook mijn leven te geven voor anderen. Stukje bij beetje heb ik geleerd om dat niet als een offer te ervaren, maar vooral als een bron van vreugde. Een vreugde die ik echt beleef als een genade.
Als we vandaag bidden voor roepingen, bid ik dan ook met jullie dat God ook anderen mag begeleiden. Hun mag helpen daar vreugde te vinden waar ze dienstbaar zijn. Of dit nu in een religieuze orde is, of in een gezin, of in hun job. Ik bid ook dat we als kerk altijd open mogen staan voor de zoektocht van iedere gelovige, van ieder die probeert te onderscheiden waartoe God hem of haar roept. Dat we hun altijd mogen ondersteunen op de weg die God hun doet gaan. Amen.

 

Nieuwsbrief

Blijf op de hoogte

We verzenden een wekelijkse nieuwsbrief met activiteiten en informatie over Sint Paulus.

Inschrijven